Blaasontsteking en nierkoliek – het verhaal van Beatrice
1. De klachten
Het begon allemaal in 2011. Eerst met hardnekkige blaasontstekingen. Deze waren niet onder controle te krijgen met antibiotica. Alle soorten voorgeschreven gekregen. Ook met alternatieve behandelingen was er geen verbetering te behalen. Na een tijdje kwamen daar ook nierkolieken bij. Ik kreeg allergische reacties op al de soorten antibiotica en was dus afhankelijk geworden van veel en zware pijnstillers om nog enigszins de dag door te komen. Het boek “de zin van ziekzijn” was mij ook bekend en ik had ook in die richting al menig therapie ondergaan.
2. De zoektocht naar herstel en inzichten
Naar aanleiding van mijn speurtocht naar een remedie, kwam ik op internet het verhaal van dokter Hamer tegen. Ik verdiepte mij hierin en besloot op zoek te gaan naar iemand die zich deze kennis had eigen gemaakt, want de logica van deze kennis kon ik niet ontkennen. Al vlug kwam ik op de site van Biologikanederland.nl terecht. Aangezien ik al gewend was stad en land af te reizen om therapieën en inzichten te krijgen, was ik heel blij om te ontdekken dat toen in het mooie plaatsje Maria Hoop in Limburg trainingen gegeven werden. Dus met de problematiek van blaasontstekingen was dat nog enigszins te doen. Ik volgde de Eendaagse Live Basistraining. Ik kreeg meteen op die eerste dag al een aha-moment zonder precies te weten waar dat toe zou leiden. De kennis welke mij daar gepresenteerd werd was zo logisch dat ik het vreemd vond dat niet eerder iemand op het idee was gekomen om deze kennis te verspreiden (maar gelukkig hebben we Enikö) 😉 Ik wist diezelfde dag nog dat ik hier meer over wilde leren en schreef me na afloop meteen in om de Bachelor Driedaagse training in het volgende voorjaar te volgen. Deze Meerdaagse training heb ik al 2 keer gevolgd.
Tijdens de eerste training sloeg de kennis van het nierverzamelbuis-syndroom in als een bom. De symptomen en de bijbehorende logische oorzaken waren zo overduidelijk. Het werd een heel emotionele dag. Het ene kwartje na het ander viel op zijn plek. Er zijn meerdere adviezen die bij dit syndroom horen, maar er bleef mij die dag eentje goed gegrift in mijn geheugen: “weinig water drinken”. ( ik dronk in die tijd iedere dag bijna 3 liter per dag en nog meer als ik een koliek had). Het gaf meteen verlichting. Een ander advies was: verzorging inschakelen. Hier had ik niet alleen praktisch een probleem mee maar ook emotioneel. Ik was zo gewend om alles alleen te doen dat ik een grote barrière ervoer zodat ik wist dat hier nog veel op te lossen was. Ik herkende hierin meteen het “moederzielalleen”syndroom. Een vicieuze cirkel waarin ik terecht was gekomen. Doordat ik het drinken terug bracht naar een normale hoeveelheid had ik geen pijnstillers meer nodig ook al kreeg ik om de paar weken nog steeds nierkolieken en blaasontsteking. Doordat ik in die fase niet of nauwelijks dronk, waren de kolieken uit te houden. Ik voelde me zeker en had vertrouwen, zag weer licht aan het einde van de tunnel.
3. De oplossingen en het genezingsproces
Ondertussen ging ik aan de slag met het bewustworden van mijn conflict. Ik ontdekte langs het spoor een aantal dingen. Wat inmiddels duidelijk werd door de kennis over blaasproblemen was dat er geen of nauwelijks grenzen werden gesteld. Dit ervoer ik als zeer breed. Zowel naar de buitenwereld als naar mijn innerlijke wereld. Het gevoel dat ik mensen teleurstelde als ik nee zei was heel overweldigend. Het was nooit genoeg. Ik kon mijn eigen grens helemaal niet meer voelen. Ik kreeg al gauw de mogelijkheid om het gevoel dat ik alles alleen moet kunnen doen, te doorbreken. De laatste keer dat ik een nierkoliek had belde ik (’s nachts om 3 uur) na een urenlange innerlijke worsteling mijn zoon met de vraag om mij naar de artsenpost te brengen. Dit had ik in al die jaren nog niet 1 keer gedaan. In plaats van paniek wordt blaasontsteking nu gebruikt om te herkennen dat er een grens wordt overschreden. Ik ging steeds meer deze signalen in een vroeg stadium herkennen en tegenwoordig is een prikkelend gevoel in de blaas al een aansporing. Door middel van therapie werden er stukje voor stukje de harde kanten van het moederzielalleen-gevoel afgenomen, maar ik stopte niet met het leren en lezen in de studiemap over de 5 biologische natuurwetten. Hulp vragen als ik ziek ben gaat steeds beter. Ik merkte op dat mijn nieren ook van tevoren een signaal geven. Oefenen met een andere mind-set op bewust niveau gaf een totale wending. Ieder conflict geeft een kans om deze mind-set en bewustwording te oefenen.
BIOLOGISCHE UITLEG van de BLAASONTSTEKING, NIERBEKKENONTSTEKING, NIERKOLIEK
Blaas en nierbekken: nest-grensmarkeringsconflict: ik kan mijn nest en wie bij mijn nest hoort zijn of haar grens niet aangeven/markeren. Ik kan moeilijk of geen nee zeggen. Mijn grenzen worden niet gerespecteerd, bv mijn grenzen van mijn lichaam, mijn leven, mijn ideologieën, etc. Voorbeelden: er is een buitenstaande/onwenselijke persoon rondom mijn nestgrenzen. Mijn zus/broer komt telkens in mijn kamer en pikt mijn dingen van me af. Ik zou het liefst een lijn willen trekken dat hier de grens ligt die hij/zij niet mag overtreden. Mijn buurvrouw irriteert me mateloos, ze begint mijn man te verleiden.
In de conflictactieve-fase (stressfase) wanneer men zijn/haar grenzen niet kan aangeven nemen in de wanden van de blaas/nierbekken cellen af en in de conflictopgeloste herstelfase nemen de cellen juist toe, het weefsel wordt met pijn, overgevoeligheid, ontsteking en eventueel bloeding gerepareerd. De biologische zinvolheid van dit programma (ziekteproces) is om de grenzen beter en efficienter aan te geven door de diameter van de blaas/nierbekken te vergroten (door celafname) waardoor men letterlijk meer urine heeft. En net zoals in de dierenwereld bakenen wij ook nog steeds onze grenzen met urine af, alleen niet meer in het echt maar denkbeeldig. Onze biologie werkt nog steeds zo.
Nierkoliek: een nierkoliek duidt op een acute, pijnlijke situatie, met als oorzaak een niersteen die de urineleider blokkeert. Nierstenen kunnen ontstaan vanuit de nierverzamelbuisjes en/of vanuit het nierbekken weefsel indien er sprake is van een terugvallende conflictactiviteit, oftewel men krijgt geen definitieve rust/oplossing m.b.t. het moeder-ziel-alleen conflict en/of het grens-markeringsconflict. Waardoor de weefsels slechts deels worden teruggebouwd en de hulpstoffen zoals oxalaat en calciet telkens achterblijven in het weefsel en zich daar ophopen. Dat resulteert vaak na maanden/jaren terugvallende conflictactiviteit in nierstenen. Steenvorming heeft dus geen biologische zinvolheid maar het is een mechanisch gevolg van de te lange, herhalende conflictbelevingen.
Wat is het conflict van de nierverzamelbuisjes? Zich verlaten voelen, eenzaamheids-conflict, zich moederziel alleen voelen, existentie- of vluchtelingconflict, conflict te weinig water hebben, zich niet of te weinig verzorgd voelen. Ik heb alles verloren. Alles wat voor mij belangrijk was. Het is me onmogelijk gemaakt, ik ben gestrand. Ik ben niet daar waar ik zou moeten zijn. Ik ben helemaal alleen gelaten, ik ben verlaten. Ik heb al een lange tijd geen zielenmaatje. Ik word niet verzorgd en ik kan mezelf niet verzorgen. Het is voor mij van levensbelang dat ik een beetje liefde en zorg krijg maar ik krijg het niet. Ik weet niet op wie ik kan rekenen, ik ben helemaal alleen. Ik voel me als een een vis op het droge…
Wat is de biologische zinvolheid van dit programma, van vocht vasthouden dus? Dat als men zich alleen en verlaten voelt zoals deze vis kan hij/zij langer overleven door meer vocht vast te houden, en zo de overlevingskansen vergroten totdat de zee haar/hem weer meeneemt naar de veilige zee. Wij hebben nog steeds deze oerreactie in ons systeem en reageren nog steeds met vocht vasthouden als wij ons niet veilig voelen, oftewel uitzichtloos en verloren voelen.