DEPRESSIE – Begrijpen van de sombere beleving kan er een klein lichtje op werpen
Depressie is een kwetsbaar thema… en de beleving ervan is heel persoonlijk
Hoewel depressie behoorlijk veel voorkomt, kan men zich juist heel alléén voelen in dit leed. In een depressie kan men een oneindige eenzaamheid ervaren, een diepe donkere somberheid, die met elke kleverige ademhaling van binnenuit pijn doet tot diep in je wezen, diep in je ziel. Men raakt in de verdrukking door een gewicht op de schouders zo zwaar als de hele wereld. Men ervaart een hoge lat van verwachtingen, verantwoordelijkheid, verplichtingen, zo hoog, zo hoog! Tegelijkertijd een totale leegloop van alle levensenergie. Men lijkt te verdrinken in het leven. Er is geen ruimte voor aandacht voor iets anders. Voor iemand anders. Er is alleen dit levensgrote leed dat constant aanwezig is, dag en nacht, zonder pauze.
Wil men dan geen hulp zoeken? Wil men hier dan niet uitkomen?
In deze afschuwelijke zijnsstaat kan een overtuiging gepaard gaan, dat dit onmogelijk is. Er is geen hulp. Er is geen oplossing. Een overtuiging van definitieve gevangenschap in deze gevoelswereld. Wacht: gevangenschap suggereert dan men uit die gevangenis zou willen uitbreken of ontsnappen, maar nee: de wil daartoe ontbreekt, daar is geen energie voor, zelfs de gedachte komt niet op. Zó leeg is de levensbatterij. De leegte kan gaan tot aan de basis: dat men twijfelt aan zijn eigen bestaansrecht, zich nutteloos, waardeloos en overbodig voelt, en soms gaat het zo ver dat men enkel nog maar verlost wil worden uit dit lijden. Hoe dan ook.
Onbegrip alom
Een depressie is niet fysiek zichtbaar voor anderen.
Mensen begrijpen er niets van dat je contact mijdt, geen initiatief of belangstelling toont, niet antwoordt op app’jes. Je bent niet in staat om het uit te leggen, want in eerste instantie begrijp je er zelf ook niets van. Waar komt dit vandaan? Hoe kan ik me zo voelen? Ik heb nergens ernstig tekort aan, mijn leven lijkt prima. “Ik heb geen recht om mij zo te voelen”, straf jij jezelf af. En je beste vriendin oppert: “Kun je er niet gewoon even niet aan denken?” Er ontstaat frustratie, ergernis en je voelt je schuldig… En dit komt nog bovenop je toch al sombere stemming.
Je zou er iets mee moeten… misschien… maar wat en hoe?
Wat is een depressie volgens de logica van Moeder Natuur?
Zoals bovenaan beschreven, is een depressie een toestand van somberte en zwaarte. Maar waarom voelt men zich zo somber, “zwart” en teneergeslagen? Depressie volgens de Biologika, Nieuwe Medicina is een logische en – hoe bizar het ook mag klinken – zinvolle, biologische antwoordreactie van twee of meerdere, eerder beleefde maar onverwerkte verliesconflicten. Met verlies bedoelt onze biologie dat in ons nest, op ons territorium – waar wij ons veilig moeten voelen, waar onze overleving gewaarborgd wordt – opeens in gevaar komt. We noemen deze biologische conflicten de Geslacht-Territorium-Zones conflicten.
Depressie is een deel van jezelf wat je niet kunt accepteren. Een deel van jezelf waar je diep van binnen – onbewust – gelooft dat je geen recht hebt om te vechten… dat je leven niet meer waard is, dat jij het niet meer waard bent. Maar wat zijn die territoriale verliezen? De wortels vinden we altijd terug in onze vroege jeugd, daar waar wij voor het eerst verliezen hebben ervaren.
Dit kunnen vele belevingen en ervaringen zijn…
- een moeder die jou telkens beledigde, niet waardevol genoeg vond;
- een vader die de moeder sloeg en jij moest toekijken;
- gescheiden ouders waarover jij diep gelooft dat het jouw schuld was;
- onveilige situaties thuis waar jij zo je best deed om het op te lossen maar wat je ook probeerde mislukte;
- een vader/moeder die vreemdging en jou onbewust liet geloven/voelen dat jij zijn/haar liefde niet waard was;
- een misbruik situatie;
- een plotseling wegvallen van een dierbare waar je niet om mocht of kon rouwen;
- een alcohol-verslaafde vader die je niet kon “redden”;
- het wegvallen van je onschuld, veiligheid, acceptatie als kind, meisje, jongen, etc;
- ouders die jou hebben weggestuurd naar een internaat, kostschool waar je je zo alleen en niet begrepen voelde;
- etc. etc.
De belevingen zijn heel persoonlijk, vaak onbewust maar de gemene deler waarom het brein de oplossing ‘depressie’ inzet is dat naar aanleiding van al deze verliezen men zich waardeloos voelt en een zware eigenwaarde-inbreuk in combinatie met schuldgevoelens ervaart. Men voelt zich als een verslagen, ondergeschikte en minderwaardig individu op zijn of haar territorium.
Depressie… als een bio-logische programmering
In de natuur, bij roedeldieren, is depressie, oftewel je terug te trekken uit de strijd, een bijzondere overlevingsstrategie. Wanneer twee alfamannetjes vechten voor een territorium en/of voor de vrouwtjes, als de strijd te gevaarlijk wordt zal het zwakkere, verslagen mannetje zich terugtrekken, stoppen met vechten, waardoor hij niet tot het uiterste zal gaat en dus in leven blijft. Tijdelijk geeft hij het gevecht op, wordt wat rustiger, minder agressief en instinctief zal hij geen nieuwe pogingen doen voor het terugwinnen van zijn territorium.
Deze bio-logische code, deze programmering leeft ook in ons, mensen, wij zijn van nature ook roedelwezens. Onze overlevingskansen zijn het hoogst als wij samen in een roedel, op een veilig territorium leven. Met elkaar, voor elkaar. Wij gaan uiteraard niet letterlijk met geweld en gevecht zorgen voor het veiligstellen van wat ons dierbaar en onmisbaar is maar menselijke belevingen rondom verliezen kunnen ervoor zorgen dat ons brein – de biocomputer die ons elke seconde van de dag in leven moet houden – de psyche aanzet tot depressiviteit en men voelt en gelooft dat je een loser bent en maar beter kan stoppen met vechten…!
En hoewel bij de dieren deze toestand kortdurend en tijdelijk is, bij ons mensen – doordat wij te lang en/of te heftig zulke gevaren en conflicten blijven beleven – kan het weken, maanden soms jaren duren…!
Men kan dit vervolgens ervaren als een toestand van diepe rouw. Het gaat vrijwel altijd gepaard met somberheid, vermoeidheid en energieloosheid, lusteloosheid en het onvermogen om plezier te beleven. Ook de dingen waar je vroeger blij van werd, hebben nu geen positief effect. Mogelijk ben je zelfs niet in staat om die dingen te doen: tennissen, skiën, of ook naar een festival of feest gaan, dat zit er nu überhaupt niet in.
Werken zit er soms ook niet in. Zelfs ’s ochtends uit je bed komen kan in deze fase teveel gevraagd zijn. Al dit onvermogen draagt bij aan een gefrustreerd en hulpeloos gevoel van nutteloos en zonder waarde te zijn (geworden). En … waarom zou iemand van mij houden? Vaak heeft men ook heel algemeen last van veel negatieve gedachten, van slecht slapen en daardoor nog vermoeider raken, van schuldgevoelens en van concentratieproblemen. Langdurige depressie kan zelfs de cognitieve vermogens (tijdelijk) aantasten.
Is er een uitweg of heling van depressie…?
Een depressie kan heel plotseling toeslaan, schijnbaar uit heldere hemel. Depressie kan ook terugkomen. Maar zodra jij de trauma’s die eraan ten grondslag liggen, kunt vinden en oplossen, hoef je niet meer door deze fase heen. Net zo plotseling dat de depressie is toegeslagen, net zo plotseling en snel kan je uit die depressie komen.
Het belangrijkste is, als eerste stap, om ons te realiseren en bewust te worden welke onverwerkte verliesconflicten, welke trauma’s heeft men ooit beleefd met zulke enorme ingrijpende effecten – die op zichzelf ook traumatisch zijn. Want hoewel deze biologische programmering complex lijkt – in wezen een twee-traps-raket, gebaseerd op het samenspel van hormonen, op de man-vrouw-biologie en op volgordelijkheid van gebeurtenissen – geven de biologische wetmatigheden ons een duidelijke routebeschrijving waar wij de oorzaken moeten, mogen zoeken. Waar is depressie een oplossing voor…? Waar heb jij nog onafgemaakte rouwprocessen lopen…? Wat raakt jou nu nog (emotioneel, mentaal) als je terugdenkt aan die belevingen? Waar in je leven zijn die verliezen nog niet verwerkt, geheeld…? Waar is die “rust” van depressie goed voor? Waarom zou je moeten rusten…?
Vragen zoals deze helpen ons om zacht en liefdevol, stapje voor stapje terug te gaan naar de wortels van depressie. Depressie – bekeken vanuit onze natuurlijke, biologische programmering en overlevingscodes – wordt opeens een KANS in plaats van een lijdensweg waar men geen uitweg meer ziet. Een kans om onze verborgen, begraven zielenpijnen nu met een nieuwe bewustzijn anders te mogen beleven en daarmee stappen te zetten in heling.
Zoals dr Gabor Mate altijd zo wijs uitlegt: “Trauma is niet wat je overkomt, het is wat er in je gebeurt als gevolg van wat je is overkomen…”
Er is uiteraard veel meer te vertellen over depressie, over de patronen daarin, de hormonale interactie. Weet dat wij in een dergelijke blog heel kort en beknopt kunnen ingaan in een dergelijk complex onderwerp. De werkelijkheid is een flinke slag ingewikkelder, logischer en boeiender. Wil je meer leren over Depressie, de bio-logische oorzaken van depressiviteit?
Dan nodigen we jou uit om kennis te maken met ons Studieaanbod. Er zijn volop leermogelijkheden: Jaaropleiding, Masterclasses, Bionac en nog meer! Jij bent welkom.